Μια γυναίκα που ετοιμαζόταν να ζήσει την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της βρέθηκε αντιμέτωπη με μια σοκαριστική διάγνωση καρκίνου, που την ανάγκασε να μεταφέρει τον γάμο της 12 ώρες μετά την άσχημη είδηση. Παρά τη δοκιμασία, στέλνει σήμερα ένα δυνατό μήνυμα ελπίδας και δύναμης.
Σκόπευε να παντρευτεί αλλά τα σχέδια της άλλαξαν όταν έλαβε τη δύσκολη διάγνωση
Οι λεμφαδένες συνδέονται στενά με τον καρκίνο, καθώς αποτελούν κύρια σημεία στα οποία μπορούν να παγιδευτούν και να αναπτυχθούν καρκινικά κύτταρα που έχουν αποσπαστεί από τον αρχικό όγκο, σύμφωνα με το Signal Transduction and Targeted Therapy.
Η μετάσταση στους λεμφαδένες (LNM) αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς προγνωστικούς δείκτες για πολλούς τύπους καρκίνου, επηρεάζοντας τόσο τη σταδιοποίηση της νόσου όσο και τις επιλογές θεραπείας.
Τα καρκινικά κύτταρα που φτάνουν στους λεμφαδένες αλληλεπιδρούν με το ανοσοποιητικό μικροπεριβάλλον, προκαλώντας ανοσοκαταστολή και διευκολύνοντας τη δευτερογενή εξάπλωση σε απομακρυσμένα όργανα. Η κατανόηση των μοριακών μηχανισμών αυτής της διαδικασίας βοηθά τους ογκολόγους να προβλέψουν καλύτερα την πορεία της νόσου και να σχεδιάσουν στοχευμένες θεραπείες που να περιορίζουν τη μεταστατική εξέλιξη.
Χρειάστηκαν τέσσερις μήνες για να λάβει μία γυναίκα μια διάγνωση καρκίνου που της άλλαξε τη ζωή, μετά την πρώτη εμφάνιση ενός διογκωμένου λεμφαδένα στον λαιμό της τον Μάρτιο του 2025.
Από τον διογκωμένο λεμφαδένα στη διάγνωση του καρκίνου
Η Anabel Brenner Schleicher είναι φοιτήτρια ιατρικής με όνειρο να γίνει νοσηλεύτρια πρακτικής άσκησης στη Georgia. Μετά τον αρραβώνα της τον Μάρτιο του 2024, εκείνη και ο αρραβωνιαστικός της ανυπομονούσαν για τον επερχόμενο γάμο και το μήνα του μέλιτος. Ωστόσο, όλα τα σχέδιά τους σταμάτησαν όταν η Schleicher ανακάλυψε έναν διογκωμένο λεμφαδένα στον λαιμό της ακριβώς έναν χρόνο αργότερα.
Στην αρχή του 2025, η Anabel Brenner Schleicher και ο τότε αρραβωνιαστικός της σπούδαζαν για να γίνουν νοσηλευτές πρακτικής άσκησης, προσπαθώντας να ισορροπήσουν τις σπουδές τους με την οργάνωση του γάμου τους, ο οποίος είχε προγραμματιστεί για τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς.
Η ζωή, αν και έντονη, φαινόταν σταθερή, μέχρι τα τέλη Μαρτίου, όταν η 26χρονη φοιτήτρια ανακάλυψε έναν διογκωμένο λεμφαδένα στον λαιμό της, ο οποίος ήσυχα άλλαξε τα πάντα.
«Δεν είχα άλλα συμπτώματα εκείνη τη στιγμή, πέρα από τον λεμφαδένα», δηλώνει στο PEOPLE η Schleicher. «Η κύρια ανησυχία ήταν ότι συνεχώς εμφανίζονταν περισσότεροι διογκωμένοι λεμφαδένες, κατεβαίνοντας στον λαιμό μου».
Έπειτα από δύο εβδομάδες χωρίς βελτίωση, η Schleicher έκλεισε ραντεβού με τον γιατρό πρωτοβάθμιας φροντίδας. Έγιναν συνήθεις αιματολογικές εξετάσεις, οι οποίες επέστρεψαν φυσιολογικές, οδηγώντας σε παραπομπή σε έναν ΩΡΛ, γιατρό ειδικευμένο σε παθήσεις του αυτιού, της μύτης και του λαιμού.
Ο ΩΡΛ παρατήρησε ότι, παρόλο που οι λεμφαδένες ήταν διογκωμένοι, «δεν ανησυχούσε», καθώς οι αιματολογικές εξετάσεις δεν έδειχναν κανένα ανησυχητικό σημείο. Συνέστησε να γίνει επανέλεγχος σε έξι εβδομάδες αν το πρήξιμο παρέμενε.
«Επέστρεψα έπειτα από πέντε εβδομάδες γιατί παρατήρησα ακόμα περισσότερους διογκωμένους λεμφαδένες και τότε ήταν που μου πρότεινε υπερηχογράφημα και την πρώτη βιοψία λεμφαδένα», θυμάται η Schleicher.
«Ακόμη και τότε, με αυτή την εξέταση σε εξέλιξη, με διαβεβαίωσε ότι ο καρκίνος ήταν εξαιρετικά απίθανος και ότι η εξέταση ήταν απλώς για προληπτικούς λόγους, μιας και οι λεμφαδένες ήταν τόσο επίμονοι».
Αλκοόλ και καρκίνος: Νέα δεδομένα ανατρέπουν όσα πιστεύαμε
Οι δυο κρίσιμες βιοψίες
Έπειτα από τη βιοψία στα τέλη Μαΐου, πέρασαν δυόμισι εβδομάδες χωρίς να λάβει αποτελέσματα και εκείνο το σημείο η Schleicher άρχισε να ανησυχεί, καθώς εμφανίζονταν περισσότεροι λεμφαδένες πάνω από την κλείδα και στις μασχάλες της.
«[Ο ΩΡΛ] τότε με ενημέρωσε ότι το εργαστήριο, στο οποίο είχε σταλεί το δείγμα της βιοψίας μου, άφησε το δείγμα να λήξει· επομένως, δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί», αποκαλύπτει. «Στη συνέχεια προγραμματίστηκε νέα βιοψία για την 1η Ιουλίου».
Την ημέρα της δεύτερης βιοψίας, όμως, η Schleicher παρατήρησε ασυνήθιστους μώλωπες στα πόδια της, και έτσι ο ΩΡΛ ζήτησε επανάληψη των αιματολογικών εξετάσεων.
Την επόμενη ημέρα, τα αποτελέσματα έδειξαν σημαντική πτώση των αιμοπεταλίων, γεγονός που οδήγησε σε παραπομπή σε αιματολόγο/ογκολόγο. Έγιναν επιπλέον εξετάσεις αίματος για να αποκλειστούν λιγότερο σοβαρές αιτίες, αλλά οι τελικές απαντήσεις εξαρτώνταν από τα αποτελέσματα της βιοψίας.
Η Schleicher διαγνώστηκε επίσημα με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία των Τ-κυττάρων στις 28 Ιουλίου 2025, τέσσερις μήνες μετά την αρχική της επίσκεψη στον γιατρό πρωτοβάθμιας φροντίδας.
Καούρα: Πότε μπορεί να είναι σύμπτωμα καρκίνου του οισοφάγου – Με ποιες άλλες παθήσεις συνδέεται
Η απόφαση για τον γάμο
Λίγο πριν από το ραντεβού της με τον ογκολόγο, η Schleicher ειδοποιήθηκε πως θα νοσηλευόταν πιθανότατα για εντατική θεραπεία στις 31 Ιουλίου 2025. Έτσι, εκείνη και ο αρραβωνιαστικός της αποφάσισαν να επισπεύσουν τον γάμο τους, ακυρώνοντας τον προγραμματισμένο γάμο, τα πάρτι και το μήνα του μέλιτος που βρίσκονταν προ των πυλών.
Μέσα σε 12 ώρες, φίλοι και συγγενείς βοήθησαν να οργανωθεί ένας όμορφος, λιτός γάμος και στις 30 Ιουλίου το ζευγάρι παντρεύτηκε επίσημα.
Από τον Οκτώβριο του 2025, η Schleicher βρίσκεται στη φάση εδραίωσης της χημειοθεραπείας, η οποία διαρκεί σχεδόν τρεις μήνες.
Αυτή η θεραπεία ακολουθεί την πρώτη φάση της αγωγής, γνωστή ως «φάση επαγωγής», η οποία στοχεύει στην επίτευξη ύφεσης. Η φάση εδραίωσης έχει ως σκοπό να εξαλείψει τυχόν κρυμμένα καρκινικά κύτταρα που δεν εντοπίζονται με τις συνήθεις εξετάσεις, μειώνοντας έτσι τον κίνδυνο επανεμφάνισης της νόσου.
«Έπειτα θα ακολουθήσει μια ενδιάμεση φάση συντήρησης διάρκειας 56 ημερών, μετά καθυστερημένη εντατικοποίηση που διαρκεί 63 ημέρες, και τέλος εισέρχομαι στη φάση συντήρησης, η οποία διαρκεί περίπου 2 χρόνια», εξηγεί η Schleicher. «Όταν μπω στη φάση συντήρησης, η ζωή μου θα πρέπει να επιστρέψει περισσότερο στην κανονικότητα».
Δεδομένου ότι η βιοψία μυελού των οστών μετά τη φάση επαγωγής έδειξε υπολειμματική νόσο, θα γίνει νέα βιοψία μετά τη φάση εδραίωσης. Αν εξακολουθεί να υπάρχει η νόσος, το πιθανότερο είναι να χρειαστεί μεταμόσχευση μυελού των οστών.
Μετά την έναρξη της θεραπείας, η Schleicher και ο πλέον σύζυγός της μετακόμισαν στο πατρικό της σπίτι. Με εκείνον να εργάζεται μερικής απασχόλησης και να σπουδάζει πλήρες ωράριο, το να ζουν με τους γονείς της σημαίνει επιπλέον στήριξη για τις μετακινήσεις της σε ιατρικά ραντεβού.
Παρότι η κοινωνική της ζωή έχει «παγώσει» λόγω του εξασθενημένου ανοσοποιητικού της, έχει αποδεχθεί τις αλλαγές που συνοδεύουν τη μάχη με τον καρκίνο.
«Θα υπάρχουν καλές και κακές μέρες, και είναι εντάξει να επιτρέψεις στον εαυτό σου να είναι λυπημένος στις κακές μέρες και να βασιστείς στο υποστηρικτικό σου σύστημα εκείνες τις στιγμές», δηλώνει η Schleicher.
«Να χαίρεσαι τις καλές μέρες και να βρίσκεις τα θετικά όπου μπορείς· κάθε θεραπεία χημειοθεραπείας είναι μία λιγότερη και ένα βήμα πιο κοντά στη γραμμή τερματισμού».
Ελπίδες για τον καρκίνο: Εμβόλιο με νανοσωματίδια εκπαιδεύει το ανοσοποιητικό εναντίων των όγκων
Όσο για τη νόσο, η Schleicher έχει ένα ξεκάθαρο μήνυμα:
«Ο καρκίνος θα ντραπεί που διάλεξε εμένα για να τα βάλει μαζί του».