*Συνέντευξη στην Τζένη Φραγκούλη
Πρώτη μου φορά σε συνέντευξη που βουρκώνω. Τι κορίτσι είναι αυτό! Ευγνώμων που δέχτηκε να ανοίξει την καρδιά της, την ψυχή της και να μοιραστεί μαζί μας την συγκλονιστική ιστορία της. Μόνο συγκίνηση και θαυμασμό έχω για την Βασιλική Κοϊμτζίδου και ελπίζω τα λόγια της να αποτελέσουν κίνητρο αλλαγής για όποιον το έχει ανάγκη. Εμένα με άγγιξε βαθιά.
Την γνώρισα όταν πήγα για κανό στην Λίμνη Στεφανιάδα στην Αργιθέα στα Θεσσαλικά Άγραφα και αμέσως κατάλαβα ότι είχα μπροστά μου έναν υπέροχο άνθρωπο. Η ιστορία της Βασιλικής είναι από αυτές που διασχίζουν τον πόνο, την απώλεια και καταλήγουν σε κάτι απρόσμενα φωτεινό, δοτικό και αισιόδοξο. Απολαύστε την.
Βασιλική μίλησε μας για την στιγμή που άλλαξαν όλα;
Σε ηλικία 25 ετών είχα ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα που παραλίγο να μου στοιχίσει τη ζωή. Πήγαινα με τη μηχανή μου, ένα φορτηγό μου έκλεισε το δρόμο με αποτέλεσμα πλαγιομετωπική σύγκρουση. Είχα 5% πιθανότητα να ζήσω, έπαθα ανακοπή, με επανάφεραν και μου έμεινε τελικά 51% κινητική και 75% συνολική αναπηρία.
Μόλις άνοιξα τα μάτια μου μετά τη σύγκρουση προσπάθησα να σηκωθώ αλλά τα πόδια ήταν διπλωμένα πάνω μου, αιμορραγούσα και δεν ένιωθα το σώμα μου από τη μέση και κάτω. Παρόλο που είδα ξεκάθαρα τι μου είχε συμβεί, κατάφερα και έμεινα ήρεμη, ψύχραιμη και ξαπλωμένη στην άσφαλτο. Όταν ξύπνησα στην εντατική το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να σηκώσω το σεντόνι να δω αν έχω τα πόδια μου και ρώτησα τι μέρα και τι ώρα είναι και αν θα γίνω τελείως καλά πάλι.
Είναι πολύ δύσκολο όταν από τη μια μέρα στην άλλη να αλλάζει όλη η ζωή ενός ανθρώπου και σε μια τόση δα στιγμούλα να χάνονται όλα αυτά που κακώς θεωρούνται δεδομένα. Δοκιμάστηκα πολύ σκληρά. Μετά από 14 χειρουργεία και 2 χρόνια αποκατάστασης, έπρεπε να μάθω από την αρχή να περπατάω, ακόμα και να τρώω, είχα όμως και αρκετό χρόνο να αναθεωρήσω τα πάντα σχεδόν για τη ζωή.
Τι σε κράτησε όρθια εκείνες τις δύσκολες στιγμές;
Για μένα από τη πρώτη στιγμή ήταν μονόδρομος να κάνω ότι μπορώ για να επανέλθω στο βαθμό που ήταν εφικτό γιατί ήθελα να συνεχίσω και να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου. Είχα την οικογένεια και τους φίλους μου από τη πρώτη στιγμή κοντά μου κι αυτό μου έδινε δύναμη. Πιστεύω όμως ότι το μεγαλύτερο κίνητρο είναι το ένστικτο επιβίωσης που έχουμε και η δύναμη που όλοι κρύβουμε μέσα μας.
Είμαστε πιο δυνατοί απ όσο πιστεύουμε.
«Η πίστη και η θέληση μετακινούν βουνά!»
Τρείς μήνες αργότερα επέστρεψα στη φύση, εκεί που ήταν η δουλειά μου, στο Νέστο ποταμό, με εξωτερική οστεοσύνθεση και πατερίτσες. Είχα ανάγκη να περνάω χρόνο εκεί γιατί ένιωθα να αναρρώνω πιο γρήγορα και πιο καλά.
Πως ήταν η ζωή πριν το ατύχημα; Σε τι βαθμό άλλαξε η ζωή σου μετά;
Η ζωή μου πριν το ατύχημα είχε πολύ δράση με υπαίθριες δραστηριότητες ως αντικείμενο της δουλειάς μου αλλά και στον ελεύθερο χρόνο μου. Είχα την φάρμα και τον κήπο μου όπου περνούσα αρκετές ώρες, φροντίζοντας τα άλογα μου, τα υπόλοιπα ζώα και τα φυτά μου. Δεν συμβιβαζόμουν ούτε σε σχέσεις, ούτε με τη δουλειά, ούτε με τις επιθυμίες μου. Ήταν όλα συνειδητές επιλογές και ένιωθα ελεύθερη. Επίσης η απομόνωση και ηρεμία ήταν κάτι που από τότε αναζητούσα να έχω όλο και περισσότερο στη ζωή μου.
Μετά το ατύχημα η ψυχή μου ήθελε να κάνει πολλά πράγματα αλλά το σώμα μου δεν μπορούσε να ακολουθήσει. Ένιωσα εγκλωβισμένη. Κατάφερα όμως να σπουδάσω συνοδός βουνού, να επιστρέψω ξανά στις υπαίθριες δραστηριότητες και να συνεχίσω το όνειρο μου λίγο διαφορετικά.
Τα πρώτα 2 χρόνια είχα καθημερινά πόνο στις τομές και στα κατάγματα, κολικούς εντέρου και πάθαινα συχνά ατελείς ηλεούς με φρικτό πόνο. Μέσα στα χρόνια μειώθηκαν λίγο οι πόνοι και τους συνήθισα. Μου πήρε αρκετά χρόνια για να αποδεχτώ πραγματικά το νέο μου εαυτό, να τον αγαπήσω και να τον φροντίσω. Έκανα πολύ δουλειά με τον εαυτό μου και πολύ ψυχοθεραπεία. Δυνάμωσα ψυχικά και πνευματικά.
Το να παλεύεις για τη ζωή σου είναι κάτι που δεν ξεχνάς ποτέ, ξαναγεννιέσαι και ανοίγει ένας καινούργιος κόσμος με άλλη προσέγγιση. Όλα μοιάζουν ίδια αλλά όλα είναι πια διαφορετικά…
Για μένα αύτό το ατύχημα-μάθημα ζωής ήρθε νωρίς στα 25 μου και θεωρώ ότι από τότε έχω το προνόμιο να γνωρίζω τι πραγματικά έχει αξία χωρίς να σπαταλάω τον πολύτιμο χρόνο μου σε ανούσια και εφήμερα πράγματα… Ζω συνειδητά, δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο, δε στεναχωριέμαι για ανούσια πράγματα και είμαι πραγματικά ευγνώμων και για τα πιο απλά.
«Δεύτερη ζωή δεν έχει!»
Πως πήρες την απόφαση να μετακομίσεις στην Αργιθέα;
Βρέθηκα την κατάλληλη στιγμή στο σωστό μέρος. Πήγα για διακοπές στο Πετρίλο και σε 3 ημέρες αποφάσισα να κάνω μεταδημότευση και να εγκατασταθώ. Ξεκίνησα από μια μεγάλη πόλη της Γερμανίας, μετακόμισα σε ένα χωριό έξω από τη Ξάνθη, έπειτα έφτιαξα τη φάρμα μου κοντά στο Νέστο ποταμό και μετά μετακόμισα μόνιμα στο βουνό. Πιστεύω ότι αυτός ήταν ο προορισμός μου!
Οδηγήθηκα εδώ γιατί άκουγα πάντα το ένστικτο μου. Η αλλαγή ήταν σταδιακή και μέσα στα χρόνια ερχόμουν όλο και πιο κοντά σε αυτό που ηρεμούσε την ψυχή μου και με έκανε να αισθάνομαι καλά. Ο οργανισμός μας, μας δίνει μηνύματα κάθε στιγμή αλλά έχουμε μάθει να μην τους δίνουμε μεγάλη σημασία. Μόνο όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι και προκύψει κάποιο πρόβλημα υγείας τρέχουμε να το γιατρέψουμε. Πρέπει να επιμείνουμε στην πρόληψη.
Ποια ήταν τα πρώτα βήματα εκεί;
Με το που βρέθηκα στην περιοχή της Αργιθέας, αρχικά ένιωσα σαν στο σπίτι μου, πολύ οκεία και κατάλαβα αμέσως ότι η φιλοσοφία και η στάση ζωής μου ταιριάζουν εδώ απόλυτα. Εδώ, με τη δουλειά μου θα μπορούσα να βιοποριστώ στον εναλλακτικό τουρισμό και στον αγροτουρισμό και να κάνω πράξη το όραμα που είχα, αδιαφορώντας για το ρίσκο να επιχειρήσω σε άγονη γραμμή. Αποδείχτηκε σωστή απόφαση και επιβεβαιώθηκε για ακόμη μια φορά ότι το ένστικτο δεν κάνει ποτέ λάθος.
Γιατί στην Αργιθέα;
Η Αργιθέα ανήκει στα Θεσσαλικά Άγραφα. Είναι μέρος της οροσειράς των Αγράφων, κομμάτι της Πίνδου και αποτελεί τον πιο απομακρυσμένο Δήμο της ηπειρωτικής Ελλάδας. Η Αργιθέα είναι ότι πιο ατόφιο και αληθινό έχει απομείνει στην Ελλάδα. Είναι μία από τις περιβαλλοντικά πιο καθαρές περιοχές, με εντυπωσιακό φυσικό κάλλος. Είναι ένας τόπος που δεν έχει αλλοιωθεί από τον μαζικό τουρισμό, έχει άγριο ανάγλυφο, δύσκολους χειμώνες και αντικειμενικές δυσκολίες.
Για μένα είναι επιπλέον το ησυχαστήριο μου, ένας τόπος περισυλλογής μακριά από την αστική ζωή, ανέγγιχτος και ανόθευτος, συνδέεται με την αυτογνωσία, την ευτοπία, την αυτάρκεια και με ένα σύστημα αξιών που σε κρατάει κοντά στο αληθινό.
Αισθάνομαι ελεύθερη και αυτάρκης όπως ήταν οι άνθρωποι τόσους αιώνες σε αυτά τα βουνά. 400 χρόνια σκλαβιάς για την Ελλάδα και τ Άγραφα δεν κατακτήθηκαν από τους Οθωμανούς
Ποια τα οφέλη της ζωής στην φύση και πως γεννήθηκε η ιδέα να φτιάχνεις τα δικά σου προϊόντα;
Στη δική μου μετάφραση η επιστροφή και η παραμονή στη φύση ήταν και η επιστροφή στον εαυτό μου, στις ρίζες μου. Αυτό προσπαθώ να μεταδώσω και μέσα από τη δουλειά μου. Ο άνθρωπος έχει κάνει υπερβολικά περίπλοκη τη ζωή του, αγχωτική, με γρήγορους ρυθμούς, με υπερκαταναλωτισμό. Δέχεται υπερβολικές πληροφορίες και ερεθίσματα καθημερινά.
Η ζωή κοντά στη φύση, επιβραδύνει το ρυθμό και θυμίζει πόσο απλή είναι η ζωή, πόσα λίγα χρειάζεται ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος. Γεμίζει ενέργεια, αναζωογονεί, χαλαρώνει και ηρεμεί την ψυχή. Η επαφή με τη φύση έχει πολλά σωματικά, ψυχικά και πνευματικά οφέλη.
«Η φύση είναι ζωντανή, εξελίσσεται πεθαίνει ξαναγεννιέται και μαζί της ανανεωνόμαστε και εμείς απολαμβάνοντας την μαγεία της»
Στη πράξη, από το ατύχημα και τις επεμβάσεις στην περιοχή της κοιλιάς, είχα πολλές συμφύσεις, έπαθα ηλεό, έκανα τμηματική εντερεκτομή με πλαγιοπλάγια αναστόμωση κοντά στην ηλεοκολική βαλβίδα και απέκτησα καθημερινούς κολικούς, συσπάσεις στο έντερο και άλλες εντερικές διαταραχές. Σύμφωνα με τους γιατρούς δεν έπρεπε να τρώω λαχανικά, φρούτα, όσπρια, προϊόντα ολικής και ότι κινεί το έντερο.
Ένιωσα έναν περιορισμό και ζορίστηκα να κόψω/μειώσω όλα αυτά τα υγιεινά που μου άρεσε να τρώω. Τέσσερα χρόνια μετά το ατύχημα όταν μετακόμισα στο βουνό και έζησα στη φύση μέσα σε λίγους μήνες σταμάτησαν οι κολικοί και άρχισα να τρώω ωμά λαχανικά, φρούτα και όλα αυτά που δεν έκανε να τρώω μέχρι τότε. Κατάλαβα ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα μου ήταν το στρες και οι ρυθμοί πόλης που είχα και στο χωριό. Το άγχος και η ψυχολογία παίζουν τεράστιο ρόλο στη λειτουργία του οργανισμού.
Η φύση είναι θεραπευτική και αφού είχα εξασφαλίσει ένα καθαρό φυσικό περιβάλλον και οξυγόνο, καλό νερό από πηγή, ήθελα να μου παρέχω και την καλύτερη διατροφή. Από την ανάγκη μου να φτιάξω λαχανόκηπο, να έχω αγνές πρώτες ύλες και να παράγω τοπικά βιολογικά προϊόντα για την οικογένεια μου και για τις εκδρομές μου προέκυψε και η οικοτεχνία. Έτσι μπόρεσα να στείλω το άρωμα και την ορεινότητα σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας.
Ασχολούμαι με τον εναλλακτικό τουρισμό από το 2012, όταν πρώτο επισκέφτηκα τη Λίμνη Στεφανιάδαα κατάλαβα αμέσως ότι είναι ο ιδανικός τόπος για οικοτουρισμό. Νιώθω ηθικά εντάξει που μπορώ να βιοπορίζομαι μέσα από αυτό, με βαρκούλες χωρίς μηχανή, με τόξα, πεζοπορίες, υπαίθριες διανυκτερεύσεις και αστροπαρατηρήσεις.
Η σχέση σου με τα άλογα και η θεραπευτική βιωματική προσέγγιση μαζί τους πως προέκυψε;
Από μικρή ηλικία με θυμάμαι να ζωγραφίζω άλογα και να παρακαλώ τον παππού μου να πάρουμε άλογο, να το έχω στην αυλή. Όταν τελείωσα με τις σπουδές μου και ανεξαρτητοποιήθηκα έφτιαξα τη φάρμα/αγρόκτημα και πήρα άλογα. Ξεκίνησα μαθήματα με δάσκαλο ώστε να εκπαιδευτώ, να εκπαιδευτούν τα άλογα, να μάθω να τα εκπαιδεύω και ταυτόχρονα σπούδασα και φροντιστής αλόγων γιατί ήθελα να μάθω τα πάντα γύρω από αυτά, την ψυχοσύνθεση αλλά και για την υγεία τους.
Έγιναν όλα τόσο φυσικά και ανέπτυξα έναν πολύ ισχυρό δεσμό μαζί με το πρώτο μου άλογο που το έχω μέχρι σήμερα. Αυτό που με συγκινεί περισσότερο είναι η ενσυναίσθηση που έχουν, ο τρόπος τους να επικοινωνούν, να δείχνουν την στοργή τους. Έχω ζήσει αμέτρητες συγκινητικές στιγμές, σε σημείο να είμαι στην πλάτη του Κεραυνού και να επικοινωνώ μαζί του μόνο με τις σκέψεις χωρίς να πω ή να κάνω το παραμικρό. Όσο τρελό και να ακούγεται, το λέω και βουρκώνω. Γίνομαι ένα σώμα μαζί του και όταν καλπάζω με το άλογο νιώθω ότι πετάω.
«Όταν οι γιατροί μου είπαν πως δεν θα ξανατρέξω ξέχασαν πως έχω άλογο»
Είχες και δύο ακόμα περιπέτειες στη συνέχεια. Τις ξεπέρασες όμως με κουράγιο και δύναμη. Μίλησε μας αν θέλεις γι’ αυτές.
Το 2021 έχασα ένα έμβρυο 2 μηνών και το 2023 έχασα την κόρη μου Ελπίδα, ένα βρέφος 16 ημερών. Αυτές τις τραγικές στιγμές αμφισβήτησα την ίδια μου την ύπαρξη. Έχασα την ευτυχία μέσα από τα χέρια μου. Ένιωσα τεράστια μοναξιά κι ας είχα τον σύντροφο μου, την οικογένεια μου και τους φίλους κοντά μου. Λένε ότι η θλίψη δημιουργείται από την αγάπη που δεν έχει πια που να πάει. Είναι αυτή η αγάπη που θέλεις να δώσεις, αλλά δεν μπορείς. Αυτή η αγάπη που υπάρχει στα δάκρυα στις γωνίες των ματιών σου, στον κόμπο στον λαιμό σου που σε πνίγει. Δεν υπάρχει πραγματική παρηγοριά.
Το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να συνεχίσω να ζω ταπεινά , με όλη τη σημασία της φράσης «τίποτα δεν μας ανήκει», απολύτως τίποτα, ούτε τα παιδιά μας. Δεν έχουμε δικαίωμα να θέλουμε τα παιδιά μας πίσω εγωιστικά γιατί τα αγαπάμε, τα θέλουμε, τα έχουμε ανάγκη. Όλοι περαστικοί είμαστε και πρέπει να συμμορφωνόμαστε με τους νόμους της φύσης και με την τάξη του σύμπαντος.
Το άλλο που με βοήθησε ήταν να εστιάζω σχεδόν μόνο στο παρόν, σε αυτό που έχω σήμερα και οφείλω να σέβομαι και να είμαι ευγνώμων. Δεν βοηθάει να είμαστε προσκολλημένοι στο παρελθόν, να το σκεφτόμαστε καθημερινά. Δημιουργεί θλίψη. Εστιάζω στο τώρα και μου επιτρέπω θετικό οραματισμό που προσελκύει θετικά πράγματα και θρέφει την ψυχή μου.
Ο διαλογισμός και οι ασκήσεις ενσυνειδητότητας με βοήθησαν να δουλέψω με τα τραύματα μου και να βρω την ισορροπία μου. Συμφιλιώθηκα και έμαθα να ζω με τις απώλειες μου. Έμαθα να ονειρεύομαι ξανά και να κοιτάω με αισιοδοξία μπροστά. Έμαθα πως είμαι πολύ πιο δυνατή απ όσο νόμιζα. Τίποτα που αξίζει δεν είναι εύκολο και θέλει αγώνα και δύναμη ψυχής. Όσο περνούν τα χρόνια οι λύπες είναι περισσότερες από τις χαρές, η ζωή όμως με όποιες δυσκολίες κι αν έχει είναι ένα δώρο ανεκτίμητο και θέλω να το ζω στο έπακρο.
Υπάρχει κάποιο μότο ή σκέψη που θα έλεγες ότι σε χαρακτηρίζει;
Πολλά έχω ενστερνιστεί και τα έχω κάνει βίωμα. Πρώτα μου έρχεται στο μυαλό ο στίχος του Ραψοδού Φιλόλογου που με σημάδεψε στην εφηβεία:
«Ζήσε το τώρα κι όχι αργότερα, ζήσε με όσα έχεις μη θες περισσότερα, βούτα στη ζωή πριν μείνουν μόνο απόνερα γιατί όσα έχουμε είναι τα πιο όμορφα όνειρα» από το κομμάτι «Σε μια τόση δα στιγμή»
Τι θα έλεγες σε κάποιον που προσπαθεί να ξαναβρεί τον δρόμο του;
Αποφεύω τις οριζόντιες συμβουλές γιατί κάθε ψυχή είναι διαφορετική, με τα δικά της βιώματα, τραύματα, ιδιοσυγκρασία και αντίληψη του κόσμου. Θα έλεγα όμως να μην χάσει ποτέ τη πίστη του (όπου κι αν πιστεύει) και το κουράγιο του. Δεν είναι ο μόνος και δεν είναι μόνος.
Να φύγει για λίγο χρόνο από τα εγκόσμια, από όλα όσα του αποσπούν τη προσοχή και να μη φοβηθεί να έρθει σε επαφή με τον εαυτό του, τη ψυχούλα του και την εσωτερική του φωνή που θα του πει τι πραγματικά έχει ανάγκη.
Την Βασιλική την βρίσκετε στην Λίμνη Στεφανιάδα και έρχεστε σε επικοινωνία μαζί της μέσα από το site της: finixadventures.com και στο email της: [email protected]