Η διάσημη Βρετανίδα συγγραφέας Wendy Mitchell περιγράφει τη συγκλονιστική εμπειρία της από τη διάγνωση της άνοιας σε ηλικία 58 ετών, μέχρι τα σημάδια που την έκαναν να πιστεύει ότι έχει καρκίνο και την ανακούφιση που της προσέφερε αυτή η προοπτική.
Πριν από μερικά χρόνια άρχισε να χάνει βάρος πολύ γρήγορα, χωρίς προφανή λόγο. Έχανε κιλά, ακόμη και την ώρα που περίμενε για να δω τον γιατρό της, γεγονός που την έκανε να σκέφτεται ότι σίγουρα πάσχει από κάποια σοβαρή ασθένεια.
«Ήμουν πεπεισμένη ότι είχα καρκίνο. Είπα στη γιατρό μου ότι δεν θέλω θεραπεία και μου απάντησε πως πρέπει πρώτα να περιμένουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων», περιγράφει η ίδια.
Τελικά, οι εξετάσεις ήταν καθαρές και η γιατρός ενθουσιασμένη. Η συγγραφέας όμως ένιωσε απογοητευμένη. «Ξέρω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκουν τον καρκίνο τρομακτικό, αλλά για εκείνο το σύντομο διάστημα μεταξύ της εξέτασης και του αποτελέσματος, είχα φανταστεί τον εαυτό μου να κάνει επιλογές για το μέλλον. Θα γινόμουν η κυρία με τον καρκίνο. Δεν θα ήμουν πλέον η κυρία με την άνοια».
Ο ρόλος της άνοιας στην ζωή της Wendy και η «διαφυγή» μέσω του καρκίνου
Μπορεί να ακούγεται δύσκολο να το ακούσει κανείς, αλλά είναι αλήθεια. Στα 10 χρόνια που έχουν περάσει από τη διάγνωση αγγειακής άνοιας σε νεαρή ηλικία και Αλτσχάιμερ, σε ηλικία 58 ετών τότε, η Wendy Mitchell έκανε ό,τι μπορούσε για να παραμείνει θετική και να αποδείξει ότι πρέπει να έχει μια καλή ζωή όσο ζει με αυτή την προοδευτική ασθένεια.
Της αρέσει να βρίσκει λύσεις σε μερικές από τις προκλήσεις που της έχει παρουσιάσει η άνοια. Για παράδειγμα, το κόκκινο σημειωματάριο που κρατούσε στην τσέπη της σε εκείνη την πρώτη επίσκεψη στο γιατρό, στο οποίο είχε γράψει «απώλεια βάρους» για να υπενθυμίσει στον εαυτό της γιατί ήταν εκεί.
«Έχω νιώσει συχνά μια αίσθηση επιτυχίας στο να καταφέρω να ξεγελάσω αυτόν τον αντίπαλο μέσα στον εγκέφαλό μου. Έδωσα στους ανθρώπους ελπίδα, αλλά δεν έχω μαγικό ραβδί. Η άνοια είναι μια προοδευτική ασθένεια. Θα έρθει μια στιγμή που οι κινήσεις της στη σκακιέρα της ζωής θα ξεπεράσουν τις δικές μου. Για να είμαι ειλικρινής, το νιώθω να συμβαίνει τώρα», περιγράφει η συγγραφέας και συνεχίζει:
«Έβλεπα τον καρκίνο ως διέξοδο, τη φυγή μου από την άνοια. Ένιωθα ένοχη που το ένιωσα, αλλά είναι αλήθεια. Καταλαβαίνω πόσο λαχταρούν κάποιοι να λάβουν καθαρές εξετάσεις όπως εγώ, και προσπάθησα να δείξω ανακούφιση μπροστά στον γιατρό, αλλά δεν ένιωσα ανακούφιση, ένιωσα λύπη. Θλίψη που έπρεπε να συνεχίσω να ζω -ή μάλλον, να πεθάνω- με άνοια χωρίς διέξοδο».
Το αίτημα για νομιμοποίηση του υποβοηθούμενου θανάτου
Το περασμένο φθινόπωρο, η Wendy εμφανίστηκε στο Φεστιβάλ Λογοτεχνίας του Cheltenham μαζί με τον Henry Marsh, συνταξιούχο νευροχειρουργό και καταξιωμένο συγγραφέα του Do No Harm, ο οποίος είχε διαγνωστεί και είχε λάβει θεραπεία για προχωρημένο καρκίνο του προστάτη. Ήταν εκεί για να συζητήσουν τα βιβλία τους και, ιδιαίτερα, το τέλος της ζωής τους και τον υποβοηθούμενο θάνατο.
Στη σκηνή, μπροστά σε εκατοντάδες ανθρώπους, ο Marsh περιέγραψε πως θεωρούσε τον καρκίνο του ως εμβολιασμό κατά της άνοιας – υπονοώντας ότι ένα από τα πλεονεκτήματα της κατάστασής του ήταν ότι ο καρκίνος θα τον σκότωνε πριν διαγνωστεί με άνοια.
«Γι’ αυτό θα έκανα την επιλογή να βάλω τέλος στη ζωή μου, αν μπορούσα, όσο έχω ακόμη κάποια αξιοπρέπεια, όσο μπορώ ακόμα να πάρω αυτήν την απόφαση για τον εαυτό μου, προτού ξεπεράσω εντελώς τα όρια της ασθένειας. Γιατί μόλις μπω για τα καλά σε αυτή την ομίχλη, δεν θα είμαι πια η Wendy που ξέρετε», λέει η συγγραφέας και προσθέτει:
«Δεν θέλω η άνοια να με οδηγήσει στο σημείο να βασίζομαι σε άλλους για τις καθημερινές μου ανάγκες, όπου άλλοι θα αποφασίζουν για μένα πότε θα κάνω ντους ή πότε θα τρώω. Αυτό δεν είναι ζωή για μένα», καταλήγει.
Σημειώνεται, πάντως, ότι ο υποβοηθούμενος θάνατος δεν είναι επιλογή στη Βρετανία, επομένως πρέπει η Wendy να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι αυτή είναι η πορεία για εκείνη. Γράφει όμως το συγκεκριμένο άρθρο στη Daily Mail για να τονίσει την άποψή της, πως η άρνηση νομιμοποίησης του υποβοηθούμενου θανάτου δεν παρατείνει τη ζωή, όπως θέλουν οι άνθρωποι να πιστεύουν, αλλά τον θάνατο και συχνά τον πόνο.