Μια 51χρονη γυναίκα ανακάλυψε πως αυτό το πρώιμο σημάδι με το ροχαλητό έκρυβε μια σοβαρή απειλή, έναν επιθετικό καρκίνο που παραλίγο να μην προλάβει να ανακαλύψει.
Η ιστορία της 51χρονης που το ροχαλητό της ήταν σύμπτωμα καρκίνου
Μελέτη που δημοσιεύεται στο The Oncologist, ρίχνει φως σε ένα πρόβλημα που συχνά περνά απαρατήρητο στους ασθενείς με καρκίνο κεφαλής και τραχήλου: τις διαταραχές της αναπνοής κατά τη διάρκεια του ύπνου. Σύμφωνα με τα ευρήματα, έως και 70% των ασθενών εμφανίζουν αποφρακτική υπνική άπνοια, είτε πριν είτε μετά τη θεραπεία, με βασικές αιτίες τον ίδιο τον όγκο αλλά και τις επιπτώσεις από χειρουργεία ή ακτινοβολία.
Παρότι οι διαταραχές αυτές επηρεάζουν σοβαρά την ποιότητα ζωής, προκαλώντας κόπωση, ξηροστομία και κακή οξυγόνωση, συχνά δεν διαγιγνώσκονται και δεν αντιμετωπίζονται. Οι ερευνητές καλούν για μεγαλύτερη επαγρύπνηση και ενσωμάτωση της αξιολόγησης του ύπνου στην ογκολογική φροντίδα, προκειμένου οι ασθενείς να έχουν καλύτερη στήριξη και λιγότερες επιπλοκές.
Ωστόσο, το ροχαλητό μπορεί να είναι σύμπτωμα και για πιο σπάνιες μορφές καρκίνου.
Η Claire Barbery, μητέρα δύο παιδιών από το Newquay της Cornwall, έμεινε σοκαρισμένη όταν αυτό που νόμιζε πως ήταν απλώς μια βουλωμένη μύτη και ένα νέο ροχαλητό αποδείχθηκε σημάδι μιας σπάνιας και επιθετικής μορφής καρκίνου, ο οποίος ήδη κατέτρωγε το κρανίο της.
Η Claire Barbery, 51 ετών, που εργάζεται σε οίκο φροντίδας, δεν είχε καμία ιδέα πως τα ήπια συμπτώματά της ήταν λόγος ανησυχίας. Στην πραγματικότητα, παραλίγο να ακυρώσει το ραντεβού στο νοσοκομείο που θα άλλαζε και θα έσωζε τη ζωή της.
Η Claire απέδιδε το επίμονο μπούκωμα της μύτης της στα επαναλαμβανόμενα τεστ για Covid και δεν έδωσε σημασία στο γεγονός ότι ξαφνικά είχε αρχίσει να ροχαλίζει τα βράδια.
«Άρχισα να ροχαλίζω, κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί. Ξυπνούσα αναπνέοντας από το στόμα. Ακόμα και τότε, παραλίγο να ακυρώσω το ραντεβού μου στο νοσοκομείο. Δεν ήθελα να σπαταλήσω τον χρόνο κανενός».
Τον Ιανουάριο του 2023, μετά από μήνες χωρίς καμία βελτίωση και με την ανησυχία της να αυξάνεται, η Claire τελικά ζήτησε βοήθεια. Η διάγνωση ήταν οσφρητικό νευροβλάστωμα (olfactory neuroblastoma), μια σπάνια μορφή καρκίνου που αναπτύσσεται στο άνω μέρος της ρινικής κοιλότητας. Οι εξετάσεις αποκάλυψαν έναν όγκο 5 εκατοστών, ο οποίος είχε ήδη αρχίσει να διαβρώνει το οστό στη βάση του κρανίου της.
Η επέμβαση της καταγράφηκε σε ντοκιμαντέρ
Η Claire στάλθηκε αμέσως για μια πολύπλοκη και υψηλού κινδύνου χειρουργική επέμβαση στο Νοσοκομείο Queen Elizabeth του Birmingham, όπου ο χειρουργός Shahz Ahmed —ειδικός στη συγκεκριμένη επέμβαση— αφαίρεσε τον όγκο σε μια λεπτή διαδικασία που καταγράφηκε για το ντοκιμαντέρ του Channel 5, «Surgeons: A Matter of Life or Death».
Ο ίδιος εξήγησε: «Πρόκειται για μια πολύ σπάνια μορφή καρκίνου. Είχε ήδη διαπεράσει τη βάση του κρανίου και είχε φτάσει στη βάση του εγκεφάλου. Αν δεν είχαμε δράσει, θα μπορούσε να είχε εξαπλωθεί σε όλο της το σώμα. Η επέμβαση είχε υψηλό κίνδυνο, δουλεύαμε κοντά στην κύρια αιματική παροχή του εγκεφάλου, με κινδύνους για εγκεφαλικό, επιληπτικές κρίσεις, ακόμη και θάνατο».
Η επέμβαση ήταν επιτυχής, αλλά όχι χωρίς κόστος. Για να εξασφαλιστεί ότι αφαιρέθηκε όλος ο καρκίνος, οι γιατροί έπρεπε να αφαιρέσουν τους οσφρητικούς της βολβούς, κάτι που σήμαινε πως η Claire έχασε οριστικά την αίσθηση της όσφρησης.
Παραλίγο να μην πήγαινε στο ραντεβού της
Μετά την επέμβαση, υποβλήθηκε σε έξι εξαντλητικές εβδομάδες χημειοθεραπείας και ακτινοθεραπείας. Πλέον βρίσκεται υπό στενή ιατρική παρακολούθηση, αλλά σταδιακά επιστρέφει στη δουλειά της και περνάει ποιοτικό χρόνο με τον σύζυγό της Gary και τις κόρες της, Lowenna (27 ετών) και Keizha (25 ετών).
«Παραλίγο να μην πάω σε εκείνο το ραντεβού», δήλωσε η Claire. «Σκεφτόμουν: “Δεν έχω τίποτα – μην σπαταλάς τον χρόνο του συστήματος υγείας”. Αλλά, κοιτώντας πίσω, αυτή η απόφαση θα μπορούσε να μου είχε κοστίσει τη ζωή».
Τώρα, στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Καρκίνου Κεφαλής και Τραχήλου (World Head and Neck Cancer Day), η Claire συνεργάζεται με το φιλανθρωπικό ίδρυμα του Ηνωμένου Βασιλείου Get A-Head Charitable Trust, για να ευαισθητοποιήσει το κοινό και να ενθαρρύνει τους άλλους να παίρνουν στα σοβαρά τα επίμονα συμπτώματα, όσο μικρά κι αν φαίνονται.
Όπως καταλήγει: «Αν γνωρίζεις το σώμα σου, πρέπει να επιμείνεις. Αν κάτι σου φαίνεται λάθος – μην το αγνοείς».