Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΗΔΙΚΑ για το 2023, οι πάσχοντες από Σακχαρώδη Διαβήτη στην Ελλάδα είναι 1.193.000 άτομα. Δύο ασθενείς, καθώς και η μητέρα ενός εφήβου με διαβήτη, μιλούν στο oloygeia.gr για τη ζωή και την καθημερινότητά τους, μοιράζονται τις ανησυχίες τους και στέλνουν το δικό τους μήνυμα, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Διαβήτη στις 14 Νοεμβρίου.
Την ώρα που οι περισσότεροι άνθρωποι που δεν έχουν έρθει αντιμέτωποι με τη νόσο, είτε ως πάσχοντες είτε ως συγγενείς, φίλοι, συμμαθητές ή συνεργάτες, αντιμετωπίζουν την ασθένεια με φόβο και καχυποψία, τα ίδια τα άτομα που νοσούν και οι οικογένειές τους μάχονται για να καταρρίψουν τα ταμπού. «Μόνο η γνώση και η ενημέρωση μπορούν να μας βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε τις προκαταλήψεις που συνοδεύουν τον διαβήτη», σημειώνουν χαρακτηριστικά όλοι.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Διαβήτη στις 14 Νοεμβρίου, το oloygeia.gr βρέθηκε στο 1ο Diabetes Empowerment Forum, που διοργανώθηκε από την Π.Ο.Σ.Σ.Α.Σ.ΔΙΑ. με τη συμμετοχή εκπροσώπων των Συλλόγων της Ομοσπονδίας, ατόμων με σακχαρώδη διαβήτη. Συναντήσαμε ανθρώπους που χαρακτηρίζονται από τρία στοιχεία: Δύναμη, αξιοπρέπεια και τόλμη για τη διεκδίκηση -αυτονόητων για άλλους- δικαιωμάτων στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τη συμπερίληψη, την ίδια τη ζωή.
Τα άτομα με διαβήτη δεν θεωρούν εαυτούς ασθενείς, ούτε και διαφορετικούς. Το μότο τους είναι ότι απλώς έχουν μία ιδιαιτερότητα, όπως αυτές που έχει ο καθένας από εμάς. Στόχος τους σε κάθε συναναστροφή, σε κάθε δραστηριότητα και ανταλλαγή απόψεων είναι να κάνουν κατανοητό ότι ο σακχαρώδης διαβήτης μάς αφορά όλους, χωρίς να ξεχωρίζει φύλα και ηλικίες.
Βασιλική Λαζαρίδου: Η ψυχική μας υγεία είναι εξίσου σημαντική με την σωματική μας υγεία
«Ως άτομο που πάσχω από Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 1 εδώ και 21 χρόνια, θα ήθελα να αρχίσει να δίνεται περισσότερη βαρύτητα στον τρόπο με τον οποίο το χρόνιο αυτό νόσημα επηρεάζει την ζωή ενός ατόμου. Τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι δεδομένα, όμως οι δυσκολίες που προκύπτουν σε διάφορα επίπεδα, όπως το εργασιακό, επηρεάζει με τρόπο που δεν τον αντιλαμβανόμαστε άμεσα», σημειώνει η Βασιλική Λαζαρίδου, Γενική Γραμματέας του Συλλόγου Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη Ν.Καβάλας “Γλυκιά Αγκαλιά” και συνεχίζει:
«Αυτό που αντιλαμβανόμαστε εύκολα είναι πως αν δεν έχουμε εργασία, αντιμετωπίζουμε δυσκολία στην πρόσβαση σε αναλώσιμα και νέες τεχνολογίες που βοηθούν στην καλύτερη ρύθμιση του διαβήτη. Όμως, εκτός από αυτό το πολύ σημαντικό πρόβλημα, δημιουργείται κι ένα ακόμη πρόβλημα που δεν φαίνεται αλλά γίνεται σιγά σιγά αισθητό: το άγχος μας να βρούμε εργασία, το άγχος μας να μην είμαστε ανασφάλιστοι. Η ψυχική μας υγεία είναι εξίσου σημαντική με την σωματική μας υγεία. Για αυτό και πρέπει να θεσπιστεί ένα πρωτόκολλο στο οποίο να περιλαμβάνεται και η ειδικότητα της ψυχικής υγείας στην αντιμετώπιση του Σακχαρώδη Διαβήτη».
«Εγώ, όπως και όλα τα άτομα που πάσχουμε από Σακχαρώδη Διαβήτη, εφόρου ζωής δίνουμε και θα δίνουμε την μάχη μας. Ας σταματήσουμε να αγνοούμε τις ανάγκες της ψυχής μας κι ας φροντίσουμε για όλες τις πλευρές της ασθένειάς μας», καταλήγει η Βασιλική.
Μέμα Ροδάτου: Δεν ήθελα η πάθηση του παιδιού μου να το αφήσει πίσω
Η Μέμα Ροδάτου είναι η γενική γραμματέας του Συλλόγου Διαβητικών του Νομού Αιτωλοακαρνανίας «Γλυκιά Οικογένεια». Είναι μητέρα ενός 16χρονου αγοριού με διαβήτη και μοιράζεται με το oloygeia.gr την εμπειρία της από τη διάγνωση και τη διαχείριση μέχρι την έμπνευση για την ίδρυση του Συλλόγου.
Αλκιβιάδης Τζιώρας: Το σοκ της διάγνωσης σε ηλικία 14 ετών και η ζωή 30 χρόνια με τον διαβήτη
«Γεννημένος σε μια επαρχιακή πόλη, διαγνώστηκα με νεανικό διαβήτη (τύπου 1) στην ηλικία των 14 ετών. Ήμουν από τους ανθρώπους που δεν χρειάστηκε να νοσηλευτώ με διαβητικό κόμμα, καθώς ήδη στην οικογένεια μου, υπήρχε άτομο που έπασχε από διαβήτη (τύπου 1), οπότε υπήρχε ενημέρωση σχετικά με τα “σημάδια” που υποδεικνύουν την ύπαρξη του διαβήτη. Οι αρχικές υποψίες, επιβεβαιώθηκαν μετά από τις εξετάσεις αίματος», αναφέρει αρχικά ο Αλκιβιάδης.
«Αν και συνηθισμένος σε μια καθημερινότητα που περιελάβανε τον διαβήτη, το “σοκ” παρόλα αυτά ήταν ισχυρό. Είναι διαφορετικό να βλέπεις κάποιον να πάσχει από μία χρόνια πάθηση και πολύ διαφορετικό να έρχεσαι αντιμέτωπος ο ίδιος με αυτή. Σε μια ηλικία που η εφηβεία έχει αρχίσει να χτυπά έντονα την πόρτα, μια περίοδος πλούσια σε έντονα συναισθήματα και διαρκή αναζήτηση της θέσης του ατόμου μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι, η σχέση με τον διαβήτη μεταμορφώνει τις συνηθισμένες δυσκολίες της εφηβείας σε πραγματικές δοκιμασίες.
Πέρα από την προσπάθεια να ισορροπήσεις όλα τα δεδομένα που αφορούν την υγεία σου, όπως οι συχνοί έλεγχοι του αίματος, οι ινσουλινοθεραπείες, η αλλαγή των διατροφικών συνήθειων σου, οι επισκέψεις στον γιατρό και φυσικά η αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων όπως οι υπογλυκαιμίες, σου δημιουργείται ένα αίσθημα διαφορετικότητας, κάτι που δεν κατανοούν οι συμμαθητές σου, αλλά και το γύρω περιβάλλον. Παράλληλα, υπάρχει και ο φόβος του στιγματισμού, “να αποκρύψουμε το γεγονός”, “μην γίνει σούσουρο”. Βέβαια σε αυτό το θέμα η αντιμετώπιση από την οικογένεια μου ήταν τελείως διαφορετική», εξηγεί ο Αλκιβιάδης και συνεχίζει:
«Η πρώτη φορά που ένιωσα δύσκολα ήταν σε ένα σχολικό πάρτι. Όλα τα παιδιά γύρω μου διασκέδαζαν ανέμελα, αλλά εγώ έπρεπε να προσέχω τη διατροφή μου και τα επίπεδα του σακχάρου μου. Τα παιδιά συνήθως αντιμετωπίζουν τον διαβήτη με απορία και περιστασιακά με ανεπιθύμητα σχόλια. Καθώς μεγάλωνα, η ανάγκη για σχέσεις έγινε πιο επιτακτική. Όμως, ο διαβήτης έγινε ένα είδος φίλτρου στην προσωπική μου ζωή. Προσπαθούσα να κατανοήσω τα συναισθήματα μου για ένα κορίτσι που μου άρεσε, με βάρυνε όμως η σκέψη του πώς θα αντιδρούσε στο γεγονός ότι είμαι πάσχον από διαβήτη. Αυτό η σκέψη με συνόδευε σαν σκιά για αρκετό διάστημα.
Η αναγκαία προσοχή στην διατροφή και τα επίπεδα ζαχάρου έκαναν τα ραντεβού μου ακόμα μια πρόκληση. Αναρωτιόμουν πώς να εξηγήσω ότι δεν μπορώ να μοιραστώ ένα γεύμα ή ένα γλυκό χωρίς αυτό να με επηρεάσει, πως δεν μπορώ να ακολουθήσω ενδεχομένως μία έξοδο. Άλλες φορές όταν έπρεπε να λάβω την απαραίτητη δόση ινσουλίνης σε μια παρέα, ήταν δύσκολο να “αισθάνομαι” τα περίεργα βλέμματα των γύρω μου».
Το επόμενο βήμα στη ζωή του Αλκιβιάδη έγινε μετά από συζήτηση με άτομα που είχαν την δική του πάθηση αλλά και με την οικογένειά του. «Κατάλαβα πως θα έπρεπε να είμαι πιο εξωστρεφής. Το πρώτο βήμα λοιπόν ήταν να εκπαιδεύσω τους φίλους μου σχετικά με τον διαβήτη. Ορισμένοι αντιμετώπισαν την κατάσταση με κατανόηση, ενώ άλλοι απλά δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τι σημαίνει πραγματικά να ζεις σε αυτήν την διαφορετική καθημερινότητα. Όσο δύσκολο και αν μου φάνηκε στην αρχή, επειδή η ειλικρίνεια είναι η βάση κάθε σχέσης, εξήγησα στους άλλους πώς μπορούν να με υποστηρίξουν, ενώ ταυτόχρονα έμαθα να αγαπώ και να φροντίζω καλύτερα τον εαυτό μου.
Ζώντας πλέον 30 χρόνια με τον διαβήτη, αν κάποιος νέο-διαγνωσθείς με ρωτούσε τι διαφορετικό θα έκανα, αν βρισκόμουν στην θέση του, θα του πρότεινα να ακολουθήσει τις οδηγίες του θεράποντος ιατρού του σχετικά με την διαχείριση του διαβήτη και να αναζητήσει τη στήριξη και τη συμπαράσταση από ανθρώπους που έχουν την ίδια πάθηση με αυτόν. Ευτυχώς, σε αντίθεση με την εποχή που διαγνώστηκα εγώ, υπάρχουν σύλλογοι με άτομα που πάσχουν από Διαβήτη και είναι εκεί για να στηρίξουν και να εκπαιδεύσουν το κάθε νέο πάσχοντα. Ως μέλος συλλόγου ατόμων με διαβήτη, έχω να πω πως υπάρχει μια τεράστια αγκαλιά για κάθε πάσχοντα από διαβήτη».